Rozpoczęte w drugiej dekadzie sierpnia ubiegłego roku siewy rzepaku ozimego zakończono w pierwszej dekadzie września. Zbyt mała ilość wilgoci w glebie stwarzał niesprzyjające warunki siewu, kiełkowania nasion i wschodów roślin. Dodatnia temperatura powietrza w listopadzie podtrzymywała wegetację i stwarzała korzystne warunki dla wzrostu i rozwoju roślin. Rośliny przed wejściem w stan zimowego spoczynku były dobrze wyrośnięte, rozkrzewione i zahartowane.

Poza tym, zima nie spowodowała większych strat w zasiewach rzepaku. W sumie w całym kraju zaorano jedynie 0,6% obszaru obsianego jesienią, jednak stan upraw rzepaku ozimego na zbiory w bieżącym roku oceniano niewiele gorzej niż przed rokiem.

Wegetacja rzepaku wiosną przebiegała zazwyczaj bez zakłóceń, ale ilość opadów w kwietniu na znacznym obszarze kraju była nieodpowiednia. Występujące w maju i czerwcu opady deszczu poprawiły stan uwilgotnienia gleby i korzystnie wpłynęły na stan plantacji. Pomimo gorszej oceny stanu plantacji rzepaku po zimie niż w roku wcześniejszym oraz wiosennego deficytu opadów, plony rzepaku mogą być większe od zeszłorocznym.